به نقطۀ غیرقابل برگشت در افغانستان نزدیک می‌شویم

تلویزیون باغی: نمایندۀ خاص سر منشی سازمان ملل متحد می‌گوید که با سپری شدن شش ماه از تسلط طالبان، این کشور به نقطۀ برگشت ناپذیر نزدیک می‌شود و به گفتۀ وی زمان آن فرا رسیده است که کشورها تعامل خود را با مقامات جدید افغانستان تعمیق کنند و برای جلوگیری از سقوط غیرقابل برگشت اقتصاد در این کشور اقدام کنند.

دیبرا لاینز، نمایندۀ خاص سر منشی سازمان ملل متحد و رییس هیات معاونت سازمان ملل متحد (یوناما) روز چهار شنبه دوم مارچ (۱۱ حوت) خطاب به شورای امنیت سازمان ملل متحد گفت:”شش ماه بلاتکلیفی سیستم‌های اجتماعی و اقتصادی حیاتی را از بین می‌برد و جمعیت را به سمت عدم اطمینان بیشتر سوق می‌دهد.”

نمایندۀ خاص سر منشی سازمان ملل متحد گفت: “امروز، روشن شده است که کمک واقعی به مردم افغانستان بدون همکاری با مقامات طالبان غیرممکن خواهد بود. ”

شورای امنیت سازمان ملل متحد روز چهارشنبه نشست ویژه‌ای را در مورد وضعیت افغانستان برگزار کرد که طی آن خواستار پاسخگویی طالبان در برابر خواست‌های داخلی و جامعه جهانی برای حل بحران بشری و تامین صلح و ثبات در این کشور شد.

در جریان یک ماه گذشته این دومین نشست شورای امنیت سازمان ملل متحد است که در مورد وضعیت جاری این کشور برگزار می‌شود.

خانم لاینز به عنوان اولین سخنران در نشست ویژه شورای امینت سازمان ملل متحد با ابراز امتنان از مساعدت کشورهای کمک کننده، به اعضای این شورا گفت که وی معتقد است که با پایان یافتن فصل زمستان “شاید بتوان از بدترین ترس خود از قحطی و گرسنگی گسترده در افغانستان جلوگیری کرد.”

خانم لاینز گفت: “سازمان‌های بشردوستانه ما توانستند به ۲۰ میلیون نفر نوعی کمک در ۳۹۷ ولسوالی از ۴۰۱ ولسوالی افغانستان برسانند که این نخستین پوشش بشردوستانه به این سطح در بیش از دو دهه گذشته در این کشور بوده است.”

خانم لاینز گفت که این ماموریت “برای خودکفایی افغانستان در آینده کافی نیست. بیایید واقع بین باشیم، کاری که ما انجام داده ایم فقط خرید کمی زمان بوده است.”

او به شورای امنیت گفت:” باید در شش ماه آینده در شرایطی قرار نگیریم که شش ماه پیش با آن مواجه شدیم. میلیون‌ها افغان زمستان دیگری از گرسنگی در پیش رو دارند و تنها ابزاری که در اختیار ماست کمک‌های بشردوستانه پرهزینه و ناپایدار است. ”

خانم لاینز افزود که اکنون رسیدگی به اقتصاد افغانستان بسیار ضروری است، زیرا “ما به نقطه اوج نزدیک می‌شویم که شاهد تعطیلی کسب‌ و کارهای بیشتر، بیکاری روزافزون و سقوط در فقر خواهیم بود. ما به نقطه برگشت ناپذیری نزدیک می‌شویم.”